De vliegreis en dag 1 en 2

Hoihoi!

Hier mijn eerste berichtje vanuit Bandung, Indonesië.

22 augustus
Ik en mama zijn de hele dag nog bezig geweest met het pakken van spullen. Na heel wat keren te hebben gewogen om vervolgens tot de conclusie te komen dat mijn koffer toch echt last had van overgewicht, is het toch gelukt om het juiste gewicht te bereiken (Ja, heb mijn koffer op een Sonja Bakker dieet gedaan; Zomerslank met Sonja).
Na afscheid te hebben genomen van de buren, oom en nichtjes van de overkant, en nog vriendinnen die langs gekomen waren, stapten pa, ma, mijn zus, ik en mijn vriend in een auto en mijn schoonouders gingen met hun eigen auto. Natuurlijk wilde ik Roy graag bij mij hebben nu het nog kon.
Op Schiphol aangekomen bleek Lotte er al te zijn met een grote fanclub. Samen gingen we onze tickets ophalen en betalen. Daar kwam probleem nummer één. Omdat KLM overgegaan is op het systeem van Air France, deden ze niet meer aan studentenkorting. En wij hadden geboekt MET studentenkorting. Maar gelukkig hadden ze het oude systeem nog en konden wij toch reizen met het bedrag waarvoor we geboekt hadden. Zo blij als we waren dat onze tickets er gewoon waren, gingen we vol goede moed inchecken. Bij de incheck computers bleek er een fout te zijn en moesten we naar de balie, daar zouden ze wel kunnen vertellen wat er aan de hand was. Niks aan de hand dachten we. Natuurlijk was het weer typisch iets voor ons om in de rij te gaan staan die het er langst overdeed. Maar goed, we hadden genoeg tijd dus waarom zouden we ons ook druk maken. En natuurlijk moest hier probleem nummer twee vallen. Vol goede moed bij de incheckbalie vertellen dat er iets mis wat om vervolgens te horen dat er een kans bestaat dat we niet mee kunnen met het vliegtuig. KLM had het vliegtuig overboekt. Heel fijn dus, not! Door te zeggen dat we echt mee moeten met het vliegtuig probeerde we toch een plaats te krijgen, maar dat had natuurlijk geen zin. We moesten daarom al om kwart voor acht bij de gate zijn en dan zouden we het vanzelf wel horen. Met toch al de zenuwen voor de reis, werd de spanning alleen maar hoger. Omdat we nog tijd hadden gingen we met z’n alle iets eten. Hier volgde probleem nummer drie! Daar kwam er iemand achter dat Lotte twee kaartjes had van KLM en ik maar eentje. Waarschijnlijk had ik de eerste op de incheckbalie laten liggen. Niet zo heel slim dus. Papa is er toen naar toe gegaan met de twee kaartjes van Lotte. Achteraf bleek het helemaal niet erg te zijn, want het eerste kaartje was alleen maar leuk om te bewaren, maar niet meer van belang. Gelukkig!
En daar kwam het afscheid. Vele tranen rolden over mijn wangen en ook anderen konden er niet onderuit komen om toch niet even een traantje weg te pinken. Na vele knuffels, kussen, succes wensen en hou van jou’s gingen we met traanogen door de douane. Nog een laatste blik en een zwaai en daar stonden we dan, helemaal alleen op een groot Schiphol met nog vele spanningen in onze buik. Onze ouders zouden nog wachten, totdat ze zeker wisten dat we mee konden.
We moesten het blankticket dat we gekregen hadden bij de incheckbalie afgeven en dan zouden we na een half uur te horen krijgen of we mee konden. Telkens als het omroepsysteem aanging waren we op onze hoede. En toen we hoorde dat iedereen met een ticket in kon stappen werd de spanning alleen maar groter. En toen kwam er een medewerker van KLM in het midden van de wachtruimte staan en noemde één voor één namen op die toch mee konden. En natuurlijk werden wij pas als laatste genoemd. En… WE MOCHTEN TOCH MEE!!! Wat was dat een verlichting.
Even paniek bij de handbagage check. We waren er goed doorheen gekomen en toen we onze spullen pakten was er zeker verlichting in onze magen. En toen dacht Lotte dat ze haar handtas kwijt was en dat deze dus gestolen was. Dus toen ze in het ronddraaide om te kijken, zag ik dat ze die gewoon om had. Ja, wij zijn beide heel slim! Maar goed.
Nu komt probleem nummer vier… Goh het houd ook echt niet op. Wij heel blij dat we mee konden, maar… we konden niet naast elkaar zitten! Lotte had nog nooit gevlogen en het is ook niet leuk om op zo’n lange reis alleen te moeten zitten. In het vliegtuig zelf zijn we gewoon op de aangewezen stoelen gaan zitten. En nog net voordat we de lucht in gingen wilde mijn buitenlandse buurvrouw wel ruilen met Lotte. Dus dat was ook goed gekomen en konden we mooi naast elkaar zitten.
Dan de vliegreis. Natuurlijk heb je altijd krappe beenruimte maar goed, daar kom je wel doorheen. Het opstijgen ging hartstikke goed en we hadden geen last van onze oren. We hadden een koptelefoon gekregen en daarmee konden we bijvoorbeeld radio 538 luisteren, maar dit bleek van te voren zijn opgenomen. Dus op een gegeven moment kwamen we dezelfde liedjes weer tegen (na één uur of iets). Je had een tv waar we met z’n alle op konden kijken voor films en weet ik veel wat ze allemaal draaiden. En toen het slapen. Ja, hoe moet je in hemelsnaam gaan slapen in een vliegtuig. Naar veel op en neer gewiebeld te hebben wel een positie gevonden maar of ik nu echt heel goed geslapen heb, niet vast athans. De verzorging van KLM is wel perfect. Ze kwamen vaak met drinken langs en het eten was eigenlijk ook wel heel erg lekker.
Als eerst zijn we geland op Kuala Lumpur (Maleisië) voor een stop. Daar uitstappen met bagage om vervolgens binnen een half uur weer in te stappen. Nog één uur en veertig minuten en dan zouden we in Jakarta zijn. Ook op deze vlucht kregen we weer eten.
En toen landden we op Jakarta en wat zagen we…. REGEN bah. Maar goed, dit is natuurlijk alleen nog maar Jakarta. Vast en zeker zou het in Bandung mooi weer zijn, hoopten we.
Door de douanen. Easy. Geen problemen. En wat hadden we toch even geluk. We kwamen bij de bagage banden en we zagen meteen mijn groene opvallende koffer (dank je wel schoonmama!). Dus dat was erg handig en hoefden we niet te wachten. Snel even geld wisselen en naar de wc en dan opzoek naar de chauffeur.
Probleem nummer vijf begint hier dan ook mee als we erachter komen dat er geen chauffeur staat. Met weer goede moed wachten we en kijken we rond. Dan loopt er een Indonesische mevrouw naar ons toe die Nederlands praat en ons vertelt dat we echt niet met een taxi moeten gaan van de mensen die ons op het vliegveld aanspreken. Daar blijven we een lange tijd mee wachten. Zij zou opgehaald worden door haar zoon, maar die is er niet. Na een tijdje worden we erg ongerust en gaan we bellen. Dan blijkt dat onze chauffeur ergens anders staat. Ik moest een sms-je naar Amy van het reisbureau sturen hoe ik en de omgeving eruit zag. Zodoende had de chauffeur rond half zeven ongeveer ons gevonden. En dat terwijl we al om tien voor vijf geland waren. Tegen de tijd dat we dus met de auto naar Bandung gingen, was het al pikkedonker. Maar gelukkig konden we naar Bandung. We waren al helemaal moe. Na een kleine file waren we binnen drie en een half uur in Bandung.
En daar kwam probleem nummer zes. Ik had het adres van Leo (onze contactpersoon in Indonesië) op een papiertje gezet en de hele tijd vast gehad. Maar omdat ik in de auto in slaap ben gevallen was het papiertje gevallen. Wij goed zoeken en ik maar schuiven met mijn kont om te kijken of hij daar lag. Maar helemaal niets natuurlijk. Uiteindelijk was Lotte zo slim om na tien minuten te zeggen dat ik op moest staan, en daar lag het briefje. Omdat ik verschoof, schoof het briefje met mij mee. Maar goed, toen hebben we een aantal rondjes gereden door Bandung omdat de chauffeur niet precies wist waar het was. Uiteindelijk dan toch gevonden. En toen stonden we voor de deur van Pastor Leo. Hij bleek al – zoals hij zelf zegt – in de hemel te zijn. Maar na snel aangekleed te zijn liep hij met ons mee naar Thea, onze gastvrouw. Dit was ongeveer vijf minuutjes lopen vanaf Leo. Daar werden we hartelijk ontvangen en kregen we zelfgemaakt brood en thee. Tegen half 12 zijn we naar boven gegaan om te slapen. Eerst snel de kleine dingetjes uitpakken en toen omkleden. Nog snel even lezen om vervolgens te gaan slapen. Ik denk dat ik binnen vijf minuten al sliep. En toen werd ik de volgende dag wakker om vijf minuten voor 8 ’s morgens!

23 augustus
Ik was dus heel vroeg wakker en heb nog lekker in mijn bed zitten woelen. Na een tijdje heb ik mijn leesboek gepakt en ben ik verder gaan lezen, ik heb ook nog sudoku’s gemaakt, haha. En Lotte sliep maar lekker door. Tegen een uurtje of elf werd ook zij wakker en hebben we ons uitgestrekt. Nadat we redelijk wakker waren hebben we onze koffers gepakt en een groot deel op de kamer neergezet. Omdat we niet echt een kledingkast hebben, leven we vijf maanden uit een koffer waarschijnlijk. We hebben wel een kastje staan, maar dat is veel te klein voor twee meiden met kleding, haha.
Toen we beneden kwamen was Thea al weg en belde een bediende Thea op. Zij vertelde ons dat wij gewoon konden eten en dat als we iets nodig hadden we het aan de bediendes konden vragen. Thea bakt zelf brood ’s ochtends en ik moet zeggen: VERRUKKELIJK!
’s Middags hebben we geprobeerd een rondje te lopen, maar gezien we niet wisten waar we heen moesten was het een rondje van korte duur.
Omdat Leo had gezegd dat hij om half twee wel weer terug zou zijn van het zwemmen gingen we naar hem toe. Om half twee was er nog niemand. Pas tegen twee uur kwam Leo thuis in de pastorie. Even hebben bij hem gezeten om vervolgens naar onze school te lopen die recht achter de pastorie is!
Het is een hele mooie grote school. Omdat de school al om één uur uit is waren er niet veel kinderen meer op school. We hebben miss Melly (ik weet niet hoe je het schrijft) ontmoet. Zij is de directrice van de school. Verder hebben we ook de Engels docent ontmoet (mister Selamat, weet niet precies hoe je het schrijft). Met hem krijgen we veel te maken. Daarna hebben we ook alle andere docenten begroet en voorgesteld. Wat een hoop namen zeg, dat ga ik niet zo snel onthouden! De meeste docenten kunnen maar een beetje Engels, dus zal het waarschijnlijk voor ons moeilijk zijn om ons goed verstaanbaar te maken.
Ook hebben we de lokalen gezien. Het zijn hele vrolijke lokalen. Ik geloof dat Leo ons vertelde dat alle werkjes blijven hangen tot het einde van het jaar. Dus dan krijg je een hele drukke klas met werkjes. Ontzettend leuk.
Nadat we thuis zijn gekomen heeft de man van Thea voor ons een simkaartje en beltegoed geregeld. Even testen en met eerst wat moeilijkheden lukte het ons om naar huis te bellen.

Mijn Indonesisch mobiel nummer: +62 81 321 1159 10

Snel even naar huis gebeld en naar papa omdat ze thuis mijn nummer niet konden zien. Papa nam niet op dus had ik zijn voicemail ingesproken. Omdat papa het ook niet kon zien belde hij naar Thea. Maar die telefoon stond beneden, dus zodoende had ik mijn nummer niet bij de hand. Omdat ik Roy al met mijn nummer gesmsd had over mijn nummer wist hij het wel. Daar heeft papa heen gebeld voor het nummer en ondertussen weet ik hem dus ook!
Vanavond hebben we gegeten. Echt Indonesisch natuurlijk. Saté ajam (kippensaté), rijst, tofu, een soort van vleessoepje waarvan we de naam niet weten en natuurlijk kroepoek. Heel lekker. Heel anders dan de Nederlandse kost.

Internet gaat trouwens niet bij Thea. Wel al een paar keer geprobeerd maar niets gevonden. En zo gaan we dag 2 tegemoet.

24 augustus
Vandaag hebben we voor het eerst meegelopen op onze stageschool: Santo Yusup. We hebben met Miss Evelyn meegelopen. We hebben mathematics en Engels gehad in grade 3 en 4 (groep 5 en 6). We hebben vier verschillende klassen gehad. Mijn naam scheen wel makkelijk te zijn, ze schreven hooguit mijn naam met een “y” i.p.v. een “j”. Lotte’s naam scheen moeilijker te zijn. Van haar hebben ze al “Lotta”, “Lutta”, “Loeter” en “Lotte (spreek uit als Loete) gemaakt. Elke keer bleef dat grappig.
Vandaag hebben we ook een gesprek gehad met Miss Evelyn en Mister Slamat (de twee Engelse docenten) en met Miss Christine (ook van de school) en Miss Ivin (van de University die hier op deze school ook Éngels studenten heeft rondlopen). Hiermee hebben we goede afspraken gemaakt. We gaan elke maandag t/m vrijdag van 7:00 tot 13:30 naar stage. Op woensdag helpen we vanaf 14:00 ook nog eens met een Spellings Contest English, waarmee ze eerst de finale in Bandung moeten halen om vervolgen mee te kunnen doen aan het landelijk contest. Komende week gaan we eerst Miss Evelyn en Mister Slamat observeren en die weken erna gaan we echt meelopen en onze taken uitvoeren. De tweede week geven we aan grade 3, 4, 5 en 6 een soort van spreekbeurt over de Nederlandse cultuur en hoe het bij ons op de basisschool ging/gaat. In de vijfde en laatste maand mogen we ook met andere vakken meelopen, maar daar wordt dus wel Indonesisch gepraat.

Ik hoop jullie zo genoeg op de hoogte te hebben gebracht!
Ik mis jullie en zie/mail/bel /spreek jullie snel.
Veel liefs en vele kusjes, Natasja