Eindelijk weer een berichtje

Tja, en daar zit je dan. Op je kamertje, te zweten van de hitte. Of eerder gezegd, het benauwde weer wat tegen je lichaam drukt. Maar des al niet te min op een warme kamer. Een verhaal te typen, om anderen op de hoogte te houden van je eigen belevenissen in een vreemd land met een andere cultuur.
Terwijl het voor ons een soort van “dagelijkse sleur” wordt, hoor ik om me heen (via sms, mail etc.) dat het interessant blijft. Ikzelf vind dat iets moeilijker voor te stellen. Ik kan blijven vertellen over wat ik per dag gedaan heb, maar blijft dat wel interessant? Daaruit zie je toch ook niets anders dan een soort van “dagelijkse sleur”?
Maar goed, vol goede moed begin ik aan dit verhaal.

Het is zondag 28 oktober. Al vroeg word ik wakker. Niet door de moskee, niet door het licht, niet omdat Lotte al wakker is of omdat mijn bed niet lekker ligt. Nee, dit zijn niet de redenen. De reden is dat mijn ouders vandaag in Bandung aankomen. Na bijna 2,5 maand ze niet gezien te hebben, komen ze na een reis van 3 weken Sumatera naar Bandung; naar mij!
Ik vraag me continu af hoe ik zal reageren als ik ze weer zie. Zou ik gaan huilen, gillen, lachen? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik niet kan wachten om ze weer te zien.
Rond een uurtje of tien in de ochtend krijg ik een smsje van mijn vader. “Zijn geland, bus vertrekt om 11.00 uur.”
Een aantal uren later krijg ik telefoon: “We staan nu met de Bandung Super Mall, maar kunnen geen taxi regelen.” “Prima Jasa (e.d. de busverbinding tussen het vliegveld en Bandung) heeft toch een shuttlebus?” “Volgens hun niet.”
Dus na ze even aan de telefoon gehad te hebben, en ze besloten hebben om het nog eens te proberen, wacht ik in spanning af.
Een toch al hele tijd later, heb ik nog steeds niets gehoord. Dus stuur ik een smsje. En wat blijkt? Ze zijn onderweg naar het hotel.
Omdat ik ze wil opwachten, lopen Lotte en ik op dat moment naar het hotel toe. Ik ben toch wel heel gespannen en opgewonden. Ik kan eigenlijk niet wachten om ze weer vast te houden.
We lopen over de parkeerplaats van hotel Panghegar. Een bochtje om. En wat zie ik…? Nee, niet mijn ouders. Ik zie hun koffers. Ik begin sneller te lopen. Nog even en ik kan zien of ze aan ’t inchecken zijn. Ik begin nog harder te lopen. Ik zie ze! Ik zie ze echt!
Eigenlijk wilde ik rustig lopen, maar nu ik zo dicht bij ze ben storm ik op ze af! Ik spring om hun hals en val tegelijk met mijn ouders in tranen. Wat maakt mij het nou weer uit dat de mensen van het hotel erbij staan? En totaal vreemde mensen? Ik ben gelukkig; ik heb mijn ouders voor één weekje terug.
Als ik opkijk en de mensen van het hotel zie kijken, valt het me op dat die het juist mooi vinden. Mij kennen ze wel een beetje, gezien Lotte en ik heel vaak in het hotel komen. Ik denk dat de mensen heel goed snapten wat er aan de hand was.
Nadat ze ingecheckt hadden, gaan we naar boven; hun hotelkamer. De koffers zowat meteen open om me boeken en spelletjes te geven die ze voor mijn “verveelheid” meegenomen hebben. Ondertussen kletsen we wat bij.
Na een tijdje besluiten we om naar “ons” winkelcentrum te gaan om daar te lunchen. Papa heeft op heel Sumatera nog geen McDonnalds gezien en dus kun je raden waar we gaan eten…
Na het eten zijn we het winkelcentrum binnen gegaan om het ze te laten zien. Ook kunnen we nu meteen shoppen. En dat doe ik goed met mijn ouders erbij. Meteen nieuwe All Stars gekocht (en dat voor een prijs van ongeveer 10 euro! Daar kun je er in Nederland een stuk of 7 of 8 van kopen!).
Na het winkelcentrum gaan we naar ons huisje. Hier zijn niet zo veel mensen thuis. Maar er ligt wel een kaart voor mij. Deze is vandaag aangekomen. Het is een kaart die mijn ouders vanuit Sumatera gestuurd hebben. Hadden ze hem haast persoonlijk kunnen geven. Maar goed.
Nadat ze het huisje een beetje gezien hadden, zijn we terug gelopen naar het hotel. Hier hebben we ook gedineerd.
Na het diner spreken we wat af voor de volgende dag. Daarna brengen ze ons veilig naar huis.

De volgende dag gaan Lotte en ik eerst naar stage.
Na stage gaan we naar het hotel; naar mijn ouders. Ik wil mijn ouders heel graag laten zien waar wij meestal eten: Kantin 88. En dus nemen we ze daar mee naar toe.
Hier leren ze ook Thea en Novi kennen.
Na het eten gaan we naar een “pasar”. Nadat Thea de weg heeft uitgelegd, gaan we vol goede moed op pad. Alleen – en dat wisten Lotte en ik al – legt Thea soms onduidelijk iets uit en loop je dus verkeerd. Maar niet getreurd. We zijn goed op de Pasar aangekomen. Zie de pasar maar gewoon als een grote overdekte markt wat veel weg heeft van een winkelcentrum, maar dan zonder deuren en de winkels zijn dan dus kraampjes. Daar hebben we toen een tijdje rond gelopen. Daarna gingen we even opzoek naar een ander winkeltje en nog een supermarktje om drinken en chips te kopen.
Nadat we onze inkopen gedaan hadden zijn we naar de hotelkamer gegaan. Daar hebben we een aantal spelletjes gespeeld en ondertussen dus gedronken en chips gegeten. Daarna zijn we even naar het reisbureau van het hotel gegaan om informatie te vragen voor Bali. Hier willen we met kerst heen (ja, alweer!).
’s Avonds wilde ik mijn ouders eigenlijk meenemen naar een restaurant dat Cynthia (de dochter van Thea die eerst in Nederland woonde en nu in Amerika) had aangeraden. Dit ligt in de bergen en daar heb je blijkbaar een heel mooi uitzicht over een verlicht Bandung.
Dus we hadden de taxi al geregeld. Maar toen begon het keihard te regenen! Hierdoor hadden we besloten om toch maar ergens anders heen te gaan. Want door de regen krijg je toch geen mooi uitzicht.
Omdat Lotte en ik de sleutel van het huis vergeten , moesten we even naar huis. Heel leuk hoor in de regen. En vooral toen we bij het steegje aankwamen. Die was nogal behoorlijk overstroomd. Dus was ik heel blij dat ik een driekwarts broek en slippers aanhad. En toen liep ik door het water, terwijl het water tot boven aan mijn enkels kwam. En zo zijn we dus naar het huisje gelopen. Lotte had meer pech, zij had schoenen aan en die waren dus helemaal doorweekt.
Terug in het hotel zijn we uiteindelijk naar Papa Ron’s Pizza geweest. Zeg maar een soort Pizzahut, maar dan lekkerder.
Toen we er waren heb ik de chauffeur betaald en ik stapte uit. Omdat er vlakbij een afdakje was van de ingang, liep ik iets harder. En toen slipte ik op mijn kont. Heel pijnlijk! Maar goed, de val heb ik overleefd, haha.
En toen gingen we pizza bestellen. Papa, Lotte en ik hadden alledrie reuze honger en bestelden alle drie de grootste pizza die er was. Mama bestelde twee kleine pizzaatjes.
Toen we de pizza kregen, hadden Papa, Lotte en ik toch wel een beetje spijt van onze keuze. Ik heb nog wel het meeste op, maar lang niet alles. Dus in feite was “ons mam” toch een stuk slimmer. Het scheelt dat je hier een “doggy bag” kunt meekrijgen, maar dat hebben we niet gedaan. Daarna hebben we nog spelletjes gedaan in de hotelkamer.

Dinsdag zijn we weer eerst naar stage gegaan. Gezien de Maranatha “studenten” er waren (ze zijn geen studenten meer, maar allang afgestudeerd en geven les op de Maranatha universiteit), had ik niet zo heel erg veel te doen. Omdat Lotte langer naar stage moet, ben ik vast naar het hotel gelopen. Hier hebben papa, mama en ik nog even gekeken naar Bali mogelijkheden en gezellig gekletst.
Toen Lotte eindelijk klaar was met stage en naar het hotel gekomen was, hebben we een angkot gepakt en zijn we naar het “Paris van Java” gegaan. Dit is een mega groot winkelcentrum. Maar Lotte en ik dachten te menen dat we niet bij het hotel hoefden op te stappen, maar dat we een “sneller” opstap punt wisten. Dit was echter niet het geval. En dus hebben we nu NOG langer in de angkot gezeten. Maar goed, we zijn er gekomen en dat is het allerbelangrijkste. Hier aangekomen hebben we eerst een…. Jajajaja…. BROODJE KABAP gegeten! Erg lekker! Daarna hebben we door het winkelcentrum gelopen. De volgende dag zou het Halloween zijn en dus stond er in het winkelcentrum een grote “doodskoets” met een lijk erin enzo. Erg grappig. Ook hingen er pompoenen en andere halloween dingen.
Toen we klaar waren wilden we naar buiten lopen, maar regende echt knoerhard. Dus hebben we eerst nog wat gedronken. Niet dat de regen echt is gaan liggen, maar wel een beetje. Dus onder de paraplu zijn we naar de weg gelopen om een angkot te nemen. Hoewel normaal de angkots zeker om de vijf minuten wel langskomen hebben we nu (waarschijnlijk vanwege de regen) een half uur staan wachten op de goede angkot. Maar goed, we zijn wel veilig bij het hotel aangekomen. Omdat het nog steeds heel hard regende, besloten we om maar weer in het hotel te dineren.

Woensdag heb ik les gegeven in de fourth grade. Daarom vond ik het ook leuk als papa en mama zouden komen kijken. Ik zou mijn les vervolgen van de week ervoor over “adjectives”; het bijvoeglijk naamwoord. Hiervoor had ik een powerpoint presentatie in elkaar gezet. Dit is duidelijker voor de kinderen. Maar toen ik op school kwam, bleek dat Eveline vergeten was de beamer te reserveren. Maar die zou zo snel mogelijk komen. Gelukkig had ik ook nog een andere opdracht voor de kinderen: My neighbor’s cat is… En deze zin moesten ze dan afmaken met een bijvoeglijk naamwoord die past bij de zin. Dus dit heeft grade 4A maar de hele tijd gedaan, gezien de beamer maar niet wilde komen.
Daarna grade 4B waar mijn ouders de hele tijd bij zijn geweest. Jammer was wel dat Eveline een deel overnam. Dit vond ik natuurlijk niet heel leuk, omdat nu ook mijn ouders er waren. Ook hier ben ik begonnen met de bovenstaande opdracht. Halverwege kwam de beamer EINDELIJK! Heb ik mijn powerpoint niet helemaal voor niets gemaakt.
Na de les was ik ook klaar op school.
Daarna zijn we naar het hotel gegaan en hebben we daar gegeten en gekaart. Hier moesten papa en mama natuurlijk de beroemde “Club Sandwich” eten. Deze heeft mijn zus ook vaak gegeten toen zij hier in Bandung op stage was. Dus nu heeft het hele gezin de Club Sandwich op. Erg lekker, hè paps en mams?!
Na de lunch zijn we naar BSM (Bandung Super Mall) geweest. Dit is het grootste winkelcentrum van Bandung. Deze is ook nog niet zo oud; ik geloof een jaartje of 6/7. De eerste drie verdiepingen zijn met klerenwinkels, eettentjes, boekenwinkels enzovoorts. Maar de bovenste verdieping is toch echt het gaafst! Toen we daar kwamen zagen we eerst heel erg veel eettentjes en een grote spelmachine hal. Toen we verder liepen, liepen we recht op een…. KERMIS(!!!) af. Middenin dat winkelcentrum staat dus een kermis, compleet met reuzenrad, achtbaan, waterbaan, zweefmolen, draaimolen en ga zo nog maar even verder!
Omdat het deze dag halloween was liepen er overal verklede “acteurs” rond. Dracula’s, pompoenmannen, zelfs “the Grinch” (dat groene mannetje van die kerst Disneyfilm met Jim Carrey in de hoofdrol)!! Uiteindelijk zijn pa en ik er met een paar op de foto gegaan. Ook nog een keer samen met Lotte. Op die “kermis” verkochten ze ook grote ijssuikerspinnen. Moet je de foto’s maar kijken (tenminste als ik eraan toe kom de foto’s op het internet te zetten!).
Daarna (maar dat wisten we al) zagen we de bowlingshal. En daar hebben we gebowld. Tja, en dan word je dus laatste, haha. Achja zolang je maar plezier hebt, daar gaat het om! Eerst moesten we wel wachten voordat we konden beginnen, omdat ze de banen “even” aan ’t schoonmaken waren.
Na het bowlen zijn we gaan poolen. Dat kun je daar ook doen. Papa had dat al heel lang geleden voor de laatste keer gedaan, voor Lotte was het ook lang geleden en mama had het nog nooit gedaan. Dus was ik de enigste die de spelregels nog echt kende. Samen met papa zou ik het opnemen tegen Lotte en mama. En door puurgeluk wonnen mama en Lotte de eerste ronden, maar daarna wonnen papa en ik! Halverwege het eerste spel bedacht ik me nog een regel. Maar toen kreeg ik van Lotte te horen dat die regel er helemaal niet zou zijn. Dus na 10 minuten er over gehad te hebben, besloten we de “discussie” te beëindigen. En op het einde kreeg ik toch mijn gelijk. Lotte had even naar andere mensen gekeken en die hebben die regel “bevestigd”. Tja, moet je mij ook maar geloven gezien ik dit spel nog niet eens zo lang geleden voor het laatst gedaan heb, haha. Maar eigenwijs is ook een vak, waar ik zelf ook heel goed in ben, haha.
Na het poolen zijn we naar de pizzahut gegaan. Onder het eten hebben we weer een taxi besteld. Maar dat was nogal een vaag gesprek. Dus toen we stonden te wachten, kam de taxi niet opdagen. Waarschijnlijk is dat omdat ze niet graag door BSM willen rijden, omdat je dan intree moet betalen. Maar dat betaald degene die de taxi besteld heeft. In ieder geval wil de taxi je wel daar afzetten maar niet ophalen. Dus toen dezelfde soort taxi andere mensen kwam afzetten hebben we een beetje geslijmd en konden we met die taxi mee terug naar het hotel. Hij geluk!
In het hotel ben ik in bad gegaan. Hiervoor moesten we eerst nog naar huis om mijn badspullen en tijdschriften te halen. Dus toen Lotte en ik terugkwamen had mama het bad al vol laten lopen. Heerlijk om weer even te kunnen badderen!

De volgende dag zijn we niet naar stage gegaan. We hadden een chauffeur gehuurd met auto die ons de hele dag kon rondrijden. We zijn naar Bogor gegaan (in de buurt van Jakarta) om daar de Taman Safari te doen. Dit is een soort Beekse Bergen, maar dan vele malen leuker. De safari houdt dus in dat je met een auto door het park rijdt. Van te voren hebben we bananen gekocht want deze dieren lopen gewoon over de “autoweg” van de safari! Dit was echt een supergave safari! We hebben echt onwijs veel dieren gezien. De nijlpaard is echt zo’n grappig beest om te zien! Op een gegeven moment had was ik een zebra aan ’t voeren met bananen toen ik me even omdraaide om nieuwe bananen te pakken. En toen ik me weer omdraaide schrok ik me te pletter! Omdat ik het raam zover open had gezet was de zebra met zijn snuit helemaal naar binnen gekomen. Ik werd bijna gezoend door die zebra! Ook hebben we heel veel Bambi’s gezien. En dan heb je nog de echte mooie tijgers en leeuwen! Daar moet je dus ook maar niet uitstappen of je raam open zetten! Maar het zijn me toch mooie beesten!
Wat ook heel leuk was, waren de apen. Ik geloof dat het een orang-oetan was waarover ik jullie wil vertellen. De apen zaten natuurlijk wel zo dat ze niet over de auto’s en zo konden. Nu was er daar zo’n orang-oetan die echt poseerde voor de auto’s! Die liep zelfs rechtop alsof ze een echt mens was en ging dan voor je auto staan om daar te poseren. Daarna liep ze naar de volgende auto om hetzelfde te doen!
Als je de autosafari helemaal gedaan hebt kun je nog uitstappen, want dan is er nog meer te zien. We zijn naar de “baby safari” gegaan. Eerst kwamen we door een vogeltuin, maar helaas begon het toen te regenen. Op een gegeven moment loop je een grot in. Hier zat een uil. Echt een heel mooi beest. Als je verder loopt sta je op het hoogste stuk van de baby safari. Hier stond een toekan (tenminste dat denk ik) op een paal. Ik was die aan ’t bekijken toen een medewerker vroeg of ik die op mijn hand wilde hebben. Dus toen had ik die vogel op mijn arm. Omdat ik mijn tas omhad, wilde hij aan het hengsel van de tas bijten. Ook erg grappig. Wat ik minder grappig vond, was dat hij dit ook deed met mijn armbandjes. Maja, die leven ook nog. Daarna kreeg ik een appel in mijn hand en daardoor kwamen twee andere vogeltjes op mijn arm zitten. Die zetten wel hun poten harder in je vel. Maar niets aan de hand verder. Daarna zagen we baby orang-oetans die achter glas zaten. Wel een beetje zielig. Twee van de drie hadden ruzie. Die waren echt hard aan elkaars haren aan ’t trekken en aan het duwen!
Hierna kwamen we bij de plek waar je op de foto kon met een baby tijger en een volwassen luipaard! Dit hebben we natuurlijk gedaan. Echt zo lief en zo zacht!!! Maar dat zie je wel op de foto’s!
Daarna wilden we een show zien. Dus nadat we heel de weg hadden afgelopen (geloof me, was een lange weg) was de show niet begonnen toen we er waren. Toen bleek dat alle shows afgelast waren vanwege het weer. Toen zijn we maar weer verder gaan rondlopen. Zo zijn we een soort dinosaurus tegen gekomen (ik weet even niet meer hoe dat beest heet, haha. Commandor geloof ik, of iets dergelijks). Ook hebben we aapjes gekeken. Verschillende soorten zaten ook achter glas. Toen we ze allemaal bekeken hadden zag ik dat er bij een raam nog een zijraam was. Hier ging ik kijken. Omdat ik het niet goed kon zien drukte ik mijn gezicht tegen de ruit. En toen schrok ik me dood! Een aap voelde zich bedreigt en sprong recht tegen het glas aan, tegen mij. Ik draaide om en wilde naar mijn ouders en Lotte lopen. En hoe kon het ook anders… ik gleed uit. Boef! Op mijn kont. En een pijn dat het deed! Echt mijn linker kontbil deed echt gruwelijk veel pijn.
Hierna nog wel andere dieren gezien. En toen kwamen we bij de olifanten. Hier mochten we oprijden!! Dus nu heb ik ook al olifant gereden! Die beesten waren hariger dan dat ik dacht, haha. Ik heb ook nog een olifant gevoerd. Door de banaan bij mijn wang te houden, wilde ik dat die olifant mij een kusje gaf. Maar het was geen meewerkende olifant, helaas. Maar toch heel leuk.
Na de Taman Safari zijn we weer richting Bandung gereden. Door de Puntcak pas terug; een pas die vele theeplantages kent en goed uitzicht over de bergen. Onderweg stoppen bij outlets om te kijken naar leuke kleding en dergelijke om daarna door te rijden naar “The Valley”. Dit is het restaurant met dat mooie uitzicht over de lichtjes van Bandung. Een prachtig restaurant. Maar omdat het in Bandung had geregend, was het iets mistig. Ook konden we niet helemaal bij de rand zitten, omdat dat het buitenstuk is van het restaurant. Maar desondanks wel lekker gegeten. Lotte was alleen een beetje ziekjes.

Vrijdag zijn we natuurlijk gewoon eerst naar stage gegaan. Hier moesten Lotte en ik tot half 2 heen, dus zijn papa en mama mooi naar het centrum gegaan. Ik was eerder klaar en dus smste ik papa om te vragen of ze al in het hotel terug waren. Ze waren onderweg. Dus zodoende ben ik naar Lotte’s klas gelopen. Toen ik daar in de klas stond kwam Slamet naar ons toe, dat Lotte best mocht gaan. Dus zijn we maar samen naar het hotel gelopen. Omdat we allemaal nog wilde lunchen zijn we naar een “terrasje” gelopen. Dit is een restaurantje waar we met Jenny en Wim ook hebben gegeten, maar waar je als op een soort terras ook buiten kunt zitten. Hier wilden we bitterballen en kroketten bestellen. De kroketten waren er niet meer en van de bitterballen maar 2 porties. Maar goed, daar konden we wel mee leven, samen met frietjes en salade.
Na het eten zijn we gaan poolen in een poolcafé dat we onderweg gezien hadden. Hier hebben papa en ik, Lotte en mama goed ingemaakt. Ik geloof dat de eindscore iets van 6-1 was! Ja ja, goed hè! Leuke was, dat toen we weg wilden gaan, we alleen de drankjes hebben betaald. Ze kwamen niet met een andere rekening voor het poolen zelf. Dus lekker goedkoop, want we hebben daar twee uurtjes gezeten!
Hierna zijn we weer naar het hotel gegaan en hebben we nog gezwommen in het zwembad. ’s Avonds is Rachman nog gekomen. Rachman had mij die maandag gesmst dat hij even in Bandung was. Hij was onze (papa, mama, Chantal en ikzelf) gids in 2005 toen wij door Java reisden. Dus het was wel heel leuk om hem weer even gezien te hebben!
Hierna hebben we boven in het hotel gegeten. Dat restaurant draait rond en zo zie je dus Bandung en haar lichtjes. Het was erg lekker!

En toen was het alweer zaterdag. ’s Ochtends naar het hotel om samen met mijn ouders te ontbijten (yeah! Lekker ontbijt!). Onder het ontbijt kregen we een smsje van Leo dat hij nog even snel naar het hotel zou komen. Nog eventjes hebben we met hem geklets en toen werd het tijd om weer afscheid te nemen voor de volgende 2,5 maand. Het liefst was ik met mijn ouders meegegaan. Dus naar weer een lekkere huilpartij waarmee je een zwembad kon vullen, zwaaide ik mijn ouders met snikken uit.
Leo was niet alleen naar het hotel gekomen voor mijn ouders, maar ook voor Lotte en mij. Hij wilde ons meteen meenemen naar Talenta. Dit is een nieuwe (rijke) school van Leo die in Bandung staat. Het gebouw is nog steeds niet helemaal af. Het was openhuis en we gingen een kijkje nemen. Het grappige van deze openhuis was dat je alleen op de benedenverdieping kon komen en dus niet boven ook nog kon kijken. Toen we aan het rondlopen waren kwamen we leraren van Santo Yusup (onze eigen school) tegen. Iwan en Frans zwaaide vrolijk. Bayu en Nana hadden ons niet gezien want die waren ons schoolteam goed aan het aanmoedigen. Erg grappig dat we hen tegenkwamen.
De kinderen die al les krijgen op Talenta, lieten ook optredens zien. O.a. een typische Sudanese dans, bandjes en andere soort dansen. Een lerares van Talenta leidde ons rond. We kregen ook een vies drankje waar allemaal spul in zat. Wat het is weten we nu nog niet. Ik heb het maar een heel eind leeg gedronken omdat het ook weer zo stom is om meteen weg te gooien.
Rond een uurtje of 11 gingen we weer terug naar huis. Nadat Leo zijn auto in de garage gezet had, vroeg hij of we mee wilden eten. Dit wilden we wel. Toen we binnen kwamen zaten de andere pastors al gegeten. En zodoende hebben we samen met hen gegeten.

Zondag was het weer een “vroeg-opstaan-dagje”. Met de studenten van Maranatha hadden we afgesproken om vandaag naar een Strawberry Garden te gaan. Ze zouden ons bij hotel Panghegar komen ophalen. Miss Irene (het hoofd van de Maranatha studenten) kwam ons tegemoet gelopen. Bij het busje aangekomen kende ik niemand die erin zat. Toen bleek dat iedereen van Maranatha die eigenlijk mee zou gaan, of ziek was of niet meer mee kon. Er was er maar één bij die Lotte kende, omdat zij bij Slamet les geeft op donderdag. Ik kende haar niet. Miss Irene hadden we al in augustus bij het kennismakingsgesprek leren kennen. Verder had ze haar dochter en zoon en twee nichtjes bij zich. Zij had een busje met chauffeur gehuurd die ons naar Zuid-Bandung zou brengen.
Als eerste stopten we bij een meer. Hier hebben we een bootje gehuurd en kon je naar een eilandje op dat meer. Heel bijzonder was het op zich niet. Bij het meer stonden ook allerlei kraampjes. Hier kregen we een soort van oliebol en nog zoiets achtig. Erg lekker hoor!
Om bij dit meer te komen moet je eerst door theeplantages rijden. Dus op de terugweg zijn we ook nog gestopt om tussen de theeplanten te banjeren.
Hierna zijn we naar de “Witte Vulkaan” gegaan. Deze heet zo omdat er vaak mist boven de lava hangt vanwege de warmte. Deze vulkaan kun je een beetje zien als een strand. Je kon zo het water in lopen. Als je denkt aan een vulkaan denk je aan rode lava. Omdat deze nu in slaapstand verkeerd (anders mag je er niet eens heen) heeft het lava dus een andere kleur. Zeg maar grijsachtig. Ik was heel leuk alles aan ’t filmen en wilde wat dichter naar het water toe. En toen zakte ik ineens weg. Je kan dus niet helmaal bij het water komen want dan zak je door de grond heen. Heel mijn schoenen zaten helemaal onder dat modderachtige-lava-spul. En heel leuk, het staat ook nog eens op film, haha!
Ik was niet de enigste die door de modder heen gezakt was. Ook de dochter en zoon van Irene waren er door heen gezakt.
Toen we terug liepen naar het busje kwamen er natuurlijk weer mensen vragen of we met ze op de foto wilde. Nee, echt niet dus hè! Ik moet er geloof ik echt geld voor gaan vragen. Verdien ik nog een zakcentje ook nog, haha!
Na de vulkaan gingen we dan eindelijk richter de Strawberry Garden. Bij de eerste waar we stopten waren geen goede aardbijen en zodoende gingen we naar hun buren. Hier kregen we een mandje en mochten we zelf tussen de aardbijen lopen en deze plukken. Natuurlijk moest je deze daarna kopen. Voor 300 gram was het 9000 rupiah; zeg maar uhhh 70 cent.
Toen Lotte en ik nog op de anderen aan het wachten waren zagen we een man met voeten die helemaal verdraait waren. Hij had aparte schoenen aan zodat hij niet op blote voeten hoefde te lopen. Heel eng en apart om te zien.
Na de Strawberry Garden gingen we weer richting huis. Dit is dan nog wel een uurtje of 3 terug rijden!! En dat terwijl je gewoon in Zuid-Bandung bent!!! Dus onderweg wilden we ergens eten. Waar we stopten bleek helemaal volgeboekt te zijn. Dus zijn we ergens helemaal uit de richting gaan eten. Hier hadden ze ook bijna niets, maar toch smaakte de Nasi Goreng Special (lett. Vertaling: Gebakken rijst speciaal) wel heel erg lekker. Tegen een uurtje of zes à zeven waren we eindelijk thuis!
Zo hebben we wel mooi een goed gevuld weekend gehad.

Maandag moesten we weer naar stage. Na wat verontschuldigingen te hebben gekregen van Dia en Sanny omdat ze niet mee konden (o.a. vanwege ziekte) heb ik weinig te vertellen over stage.
Gisterenavond, toen we terug kwamen van de lange dag, hadden we het met Cynthia (een dochter van Thea) over appelmoes en bitterballen maken. Toen hadden we besloten dit vandaag te gaan doen. Maar bitterballen vond Lotte toch wel te veel werk om te maken (gezien zij hierover begon en het recept wel wist) dus besloten we dat Lotte appelmoes zou maken en ik salade en we zouden frietjes bakken. Dus samen met Cynthia zijn we naar een supermarkt gegaan met de angkot. Na de boodschappen te hebben betaald gingen we terug naar huis. Ditmaal met de becak. Dit is een fiets met een zitje voorop om mensen te kunnen vervoeren. Zeg maar een soort fietskoets. Lotte en ik paste eigenlijk niet samen in één becak. Maja, zo was het wel lekker knus, haha.
Thuis aangekomen gingen Lotte en ik ijverig aan de slag. Ik aan mijn salade, Lotte aan d’r appelmoes, Cynthia aan het bakken van de frietjes en Relinde… Tja, die ging verder met het schilderij dat ze aan het maken was. En dat terwijl zij ook zou helpen! Maar dat was niet erg
Het resultaat was erg lekker!

Tot midden in de nacht. Rond een uurtje of 3 werd ik wakker. Niet door de moskee; die begint pas om 4 uur. Ik voelde me niet heel goed en liep naar het toilet. Dit had echter geen resultaat. Half 4. Nog steeds niet in slaap kunnen komen maar nog altijd misselijk. En het frustrerende was dat ik alleen aan eten kon denken. Dat moet je dus echt nooit doen als je misselijk bent!
Dus probeerde ik aan iets anders te denken. Dit lukte alleen niet zo goed, want telkens weer dwaalden mijn gedachtes terug naar eten.
Kwart voor 4. Nog een keer naar het toilet. Weer geen resultaat.
Vier uur. K***e moskee!
Half 5. Waarom is die PIEP Moskee nu nog steeds bezig?! Alsof dit helpt tegen misselijkheid? Ik wordt alleen maar misselijker! En daarbij, waarom gaat ie duizendmaal harder tekeer dan anders? En valser dan vals?
Kwart voor 5. Gelukkig, die moskee houdt eindelijk zijn kop dicht. En ik moet naar het toilet.
Deze keer rende ik erheen. In de douche staat altijd een emmer. Die eerst snel pakken voordat ik de deur op slot doe. Met de emmer bij de hand deed ik snel de deur op slot. En toen naar het toilet. Nou ja, je snapt denk ik wel wat er gebeurde…
Lotte was wakker geworden en was mij achterna gelopen. Die had ook al door dat er iets mis was. Na heel lief beneden een andere emmer te hebben gevraagd aan de huishoudster die al vroeg in de ochtend begint, ging ik ondertussen waterdrinken. Bah, vieze smaak!
Mijn ouders en Roy op de hoogte stellen van het gebeuren. Roy belde heel lief op. Maar halverwege het gesprek moesten we toch even afkappen. Zodoende kon mijn lieve vriendje meegenieten van heerlijke geluiden. Weer water drinken. Roy liet me eerst even op adem komen alvorens verder te praten.
Daarna klopte er iemand op de deur. Cynthia had mij ook al vaak op en neer horen lopen en had ook nog andere geluiden gehoord. Zij is thee voor me gaan halen die Thea even later kwam brengen samen met één of ander spul wat ik ook maar op moest drinken.
Ondanks dat het geen thuis was, ben ik tot en met vrijdag goed verzorgd geweest.

Die zaterdag hebben we nog lekker gefondued omdat de volgende dag Cyntha en Robert terug naar Amerika zouden gaan. Heel veel vrienden en familieleden waren er, dus je begrijpt wel hoe druk dat geweest is.
Zondag nog geskypt. In het hotel hebben ze ook een tv in de lobby. En wat zette de medewerkers aan…. Voetbal. En dan niet zomaar voetbal… AJAX TEGEN FEIJNOORD! Dus toen ik iets te hard tegen Lotte riep dat Nederlands voetbal op tv was moesten de obers erg hard lachen! En wij ook.

Verder zijn we de afgelopen weken nog naar het immigratie kantoor geweest. We zouden vrijdag ons paspoort weer kunnen ophalen. Vrijdag dus weer terug met Leo. Bleek hij nog helemaal niet klaar te zijn! Die middag zou hij wel klaar zijn. Leo belde iemand die altijd op het immigratiekantoor komt en die voor ons ’s middags de paspoorten wel kon ophalen. Toen we ’s avonds Leo belde om onze paspoorten weer te kunnen ophalen, bleek dat ze NOG niet klaar waren. Deze hebben we uiteindelijk maandag pas kunnen ophalen bij Leo.

Nu vind ik dit bericht wel weer lang genoeg geweest, wat jullie?

Tot snel!

Lieve groetjes, Natasja