Help...! Ik mis mijn hoofd!

Wat ik vorige week nog ben vergeten te vertellen is dat we ook nog naar een bruiloft waren geweest. Leo was hiervoor uitgenodigd en zodoende mochten wij (Relinde, Lotte en ik) met hem mee.
Jammer genoeg was het geen traditionele bruiloft. Het was gewoon een “westerse” bruiloft met een man in zwart pak en een vrouw in een witte bruidsjapon.
Met zijn vieren liepen we naar een van de rijkste en grootste hotels van Bandung. Het was al donker tegen de tijd dat we gingen. Het ontvangst was al groter dan ik ooit gezien heb.
Je loopt door de glazen deuren naar binnen. Binnen aangekomen staan er 4 bartafeltjes, maar die zien er niet uit alsof ze ooit in een bar gebruikt zijn. Hierop ligt een boek die alle gasten tekenen. Alle dames en heren die bij de boeken staan dragen hetzelfde uitfit. De dames een heel chique jurkje en de mannen een chique pak. Zodra je het gastenboek getekend had kreeg je een cadeautje. Dit was een heel mooi doosje met een strikje eromheen. Om niet onbeschoft te zijn, maakten we het thuis pas open. In het pakje zat een pen. De achterkant van de pen was een lampje. Als je het lampje ergens opscheen dan kwam er een tekst te staan: Randy & Jessica 18-11-2007.
Nadat we alle vier het pakje ontvangen hadden liepen we verder naar de grote deuren. Hier stonden mensen die je een hand moest schudden. Wie het waren, weet ik nu nog steeds niet. In ieder geval niet het bruidspaar of hun ouders.
We kwamen binnen in een ongelooflijke hal. Deze was prachtig versierd. Overal stonden foto’s op schilderij formaat van het bruidspaar. Dan liep er ook nog een rode loper naar de grote zaal. Overal stonden hele mooie bloemstukken.
En daar kwam het bruidspaar over de rode loper. Voor hen uit een bruidsmeisje en –jonker. Die waren beiden heel schattig. En dan het bruidspaar. Beiden hadden ze witte handschoenen aan. Hij in een heel mooi galant pak. Zij in een prinsessenjapon. Een hele grote mooie witte met sluier en sleep. Zij had ook nog “grote” bruidsmeisjes bij zich. Die bekommerde zich vooral om de sleep.
Samen liepen ze langzaam over de loper en poseerde zo nu en dan voor de fotograven. Bij de deur naar de grote zaal stonden mooie meisjes in dezelfde jurken. Als een soort van dansje stapten zij opzij, waarna de deur openging. Het bruidspaar ging naar binnen onder de muziek van “All I ask from you” van de musical “Phantom of the Opera”. In de grote zaal stonden honderden mensen die het bruidspaar bewonderden.
In de grote zaal kon je iets te drinken pakken.
Een presentator begon te praten. Natuurlijk in Indonesisch en zo nu en dan in het Engels. Ik geloof dat het bruidspaar in Australië woont.
Nadat hij klaar was met praten was het diner geopend. Zowel in de voorzaal als de grote zaal stonden tafels met eten erop. Veel eten hadden ze er! En toetjes!
Wij gingen ook het bruidspaar feliciteren. Daarvoor moest je achterlangs het orkestje wat er zat te spelen (natuurlijk alleen maar liefdesmuziek). Toen we daar achterdoor liepen zag ik een dwarsfluit liggen. Ik had echt de neiging om die mee te nemen, haha!
Nadat we de ouders en het bruidspaar gefeliciteerd hadden en hadden gegeten, zijn we weer teruggelopen naar huis.

Zoals jullie je misschien al aan het afvragen waren, zal ik nu maar weer eens wat vertellen over onze sponsoractie.
Woensdag 21 november zijn we met Leo naar scholen gegaan. Al om half 6 moesten we bij Leo verzamelen om vervolgens een uurtje of drie (!) in de auto te zitten voordat we er waren. Iets wat mij niet vaak overkomt, behalve die dag, was dat ik wagenziek werd. Halverwege zijn we gestopt zodat ik bij het raam kon zitten en zodoende is Lotte in het midden gaan zitten. Gelukkig hielp dit wel iets. We stopten als eerste bij een school in Cigugur. Dit was een middelbareschool. Hier werden mensen van de stichting afgezet die daar vergadering hadden. Wijzelf hebben ook even op die school rond gelopen. Bij het theatergedeelte hadden kinderen blokfluitexamen. Dus overal zag je kinderen oefenen op hun blokfluit.
Nadat we die school een beetje gezien hadden zijn we naar ons eerste doel gereden. Deze was een uurtje rijden van de school waar we vandaan kwamen. Cibunut was onze bestemming. In een afgelegen dorpje ligt deze school. Voordat je echt op het schoolterrein kunt komen moet je een trapje af met ongelijke treden. Maar dat is heel normaal voor Indonesische termen. Als eerste loop je tegen een basketbalveldje aan. De palen hadden wel wat beter onderhouden kunnen worden, maar desondanks kun je er wel goed basketbal spelen.
We liepen naar de achterkant van de school. Hier zagen we het dak. En daar schrik je van!
Bij zon komen stralen in de ruimtes binnen school terecht. Maar bij regen, drupt het overal. Het dak was erg kapot. Gaten in de golfplaten, goten die op half elf hingen, je mist dingen van het dak. Gelukkig heeft de stichting van Leo hiervoor genoeg geld verzameld om dit dak te kunnen reparen.
Nadat we de schade bekeken hebben, kregen wij de kans om de klaslokalen te zien. Kinderen uit grade 3 en 4 zitten op veel te hoge en grote stoelen! Stoelen die eigenlijk voor grade 6 bedoeld zijn. Zij kunnen geen goede werkhouding aannemen. Hun grote tas staat daarbij ook nog eens achter de kinderen op hun stoel. De kinderen hebben geen kastje waar ze hun spullen en hun tassen in kwijt kunnen.
En dan het schoolbord. Probeer daar maar eens op te schrijven. Onder het schrijven zul je letters overnieuw moeten doen omdat het bord niet al het krijt pakt. En onderweg zul je ook nog eens gaten tegenkomen!
En dan de toiletten. Deze zijn helemaal verroest en zien er heel vies uit. Dat is toch al snel met zo’n hurktoilet, maar deze waren echt te vies voor woorden.
Het skelet voor biologie. Helemaal verkleurd. Je mist onderdelen. Hoe kun je dat skelet nu gebruiken voor een fatsoenlijke les?
Een fatsoenlijke muziekles (zoals ze hier overal kennen), kunnen ze niet geven door gemis aan een angklung en keyboard.
De prullenbakken zijn hartstikke onhygiënisch en vallen van ellende uit elkaar. Zegen degene die deze prullenbakken leeg mag maken.
En dan komen we bij de kleuterklassen. Wat me opvalt is dat ze veel knuffels hebben. Enthousiast loop ik erheen. Maar al snel verlies ik mijn enthousiasme. De knuffels missen hoofden, armen, benen, oren. Er zitten scheuren in. Losse draadjes van de knuffels hangen overal. Van een konijn zie ik het lichaam links, terwijl zijn hoofd rechts op de knuffelbank ligt. Hij roept naar ons: "Help...! Ik mis mijn hoofd!"
En dan het speelgoed. Verroest, kapot, oud.
Boeken. Van oudheid zien deze er geel uit. De blaadjes vallen er uit als je niet uitkijkt, alsof het een boom in de herfst is. Hoe kunnen die kinderen hier nog les mee krijgen?
Wij hebben genoeg gezien.
Na in de lerarenkamer nog wat te hebben gedronken, en mango en soort chips gegeten hebben gaan we weer terug naar de auto. Vlak voordat we boven zijn, krijg ik een tas in mijn hand. Ze hadden gezien dat Relinde, ik en Lotte de chips erg lekker vonden en hebben alles aan ons meegegeven.
Voordat we de auto in stappen, bekijken we nog even de dokterspraktijk (die zijn ze aan het verbouwen) en de kerk.
Op weg naar de volgende school. Deze ligt in Cisantana. Dit is anderhalf uur rijden van Cibunut.
Ook hier ziet de toilet er niet fris uit. En de prullenbakken zijn ook aan vervangen toe.
En net als in Cibunut is er geen beginnen aan met het krijtbord in de klassen.
Maar hier is het vooral een gemis op één gebied. In Nederland is dit nogal een belangrijk vak: gymnastiek.
Voetbal zonder bal. Basketbal zonder bal. Volleybal zonder bal. En de belangrijkste sport in Indonesië kunnen ze niet beoefenen. Bij gemis aan rackets en shuttles kunnen de kinderen geen badminton spelen.

WIJ HEBBEN GENOEG GEZIEN! JULLIE OOK?

Je kunt deze scholen helpen door een bijdrage te storten op het onderstaande rekeningnummer:
1473.512.417 ter name van N.R.F. van Schijndel

ALVAST HARTELIJK DANK VOOR UW STEUN!

En dan verder met mijn verhaal.
We rijden terug naar de eerste school. Hier heeft Leo nog vergadering. Eerst eten we hier samen met de andere leerkrachten.
Dan heeft Leo vergadering. Ondertussen neemt de leraar Engels verantwoordelijkheid over ons. Hij laat ons de school zien. Als we deze bekeken hebben is Leo nog niet klaar met de vergadering. In dit dorpje heb je “heilige vissen”, ook wel Kancra Bodas genoemd.
Het verhaal gaat dat koning Siliwangi daar kwam om te mediteren. Maar dat zijn bediende in die vissen veranderd zijn omdat hij het fout deed. Hierna zou hij zelf ook in een vis veranderd zijn.
Het leuke van deze plek was, dat je er ook kon zwemmen. Overal liepen naakte kinderen, of kinderen in hun ondergoed, die wilden zwemmen tussen de vissen. En die vissen zijn enorm groot! Onze “gids” kocht voer. Dit leek op een soort popcorn. De vissen kwamen er meteen op af.
Na de heilige vissen hebben we nog batik gezien. Een man en een vrouw waren in een rietenhuisje bezig de lijnen met was te tekenen, terwijl een andere man en vrouw al bezig waren met het inkleuren van de batikdoeken. Hier hebben we hele goede uitleg gekregen over het maken van batik.

Nadat we al tien minuten weer terug waren bij de school, was de vergadering afgelopen. We gingen weer richting Bandung.
Onderweg zijn we nog gestopt op in een Sudanees restaurantje te dineren. Erg lekker.. EN…. Met je handen! Dat mag je thuis lekker niet (op frietjes na, haha)!

Rond een uurtje of half 10 waren we eindelijk thuis. En zo is het een erg lange dag geweest.

Met grade 3 zijn we naar een pannenfabriek gegaan. Deze is gewoon in Bandung. Hier zouden we te zien krijgen hoe pannen gemaakt worden.
Dit was voor ons een verassing omdat ze het pas op de dag zelf gevraagd hebben. Omdat wij onze camera’s niet bij hadden is Lotte terug naar huis gelopen om haar fototoestel te halen. Ze had meteen mijn videocamera mee genomen.
Om acht uur vertrokken we in auto’s naar de pannenfabriek.
Eerst iedereen even verzamelen om vervolgens een rij te vormen. En dan hup, naar de werkplaats. Wat me opvalt is dat de kinderen helemaal geen veiligheidskleding of iets dergelijks aan krijgen. Maar als je in de werkplaats bent, hebben de mannen zelf nu ook niet echt veiligheidskleding aan.
De man van de rondleiding is niet bepaald enthousiast waardoor de rondleiding ook tegenvalt. Maar dat is niet de enigste reden. Een andere reden is dat we helemaal niet echt te zien krijgen hoe een pan nu gemaakt wordt. De kinderen krijgen van de man een schema met hoe het proces in elkaar zit. De leraren zijn helemaal niet tevreden over deze outing.
Meestal duurt een outing een hele schooldag. Dus als we weer op tijd in de lerarenkamer aangekomen kijken de andere leraren ons vragend aan.

Diezelfde dag gaan we naar het winkelcentrum. We gaan vast kijken naar de prijzen van de dingen die we voor de scholen zouden willen kopen.
Tegenover het “normale” winkelcentrum zit ook nog een of andere winkel. Een soort V&D zeg maar. Daar zijn we al een hele tijd als we hem weer zien. Hij loopt voorbij en loopt stellig door. Ik kijk hem na. Een verdieping lager blijft hij “hangen”.
Onze stalker heeft nog niet genoeg van ons gehad. Lotte en ik zijn helemaal niet meer bang voor hem. Hij heeft ons ondertussen al zo vaak gestalkt, maar nooit iets gedaan. Lotte en ik besluiten dat we naar die verdieping gaan en gewoon even rondneuzen daar. We zien hem aan de andere kant van de ruimte lopen. Daar gaat hij achter een boekenkast op de grond zitten.
Ik tik Lotte aan en we lopen er heen. Hij ziet ons aankomen, staat op en loopt een andere richting op. Wij volgen hem. Hij gaat steeds harder door de winkel lopen. En wij stalken hem nu door de winkel heen. Hoe ironisch?!
Op een gegeven moment kan hij geen kant meer op en gaat achter een grote paal staan. Hier kijken Lotte en ik toch wel even uit. We weten natuurlijk niet of hij een wapen bij zich heeft. Voorzichtig kijken we om de paal. Er is niets aan de hand en dus lopen we hem voorbij.
Bij het voorbijgaan zeg ik nonchalant “hello”. Hij reageert met “hello”. We zijn hem zo goed als voorbij als hij in een keer vraagt waar we vandaan komen. Waarop volgt dat ik terug praat met op een gegeven moment de vraag: “Wat wil je van ons?”. Hierop reageert hij dat hij vrienden met ons wil worden. “Wij niet met jou”. Daarop kijkt hij heel verbaast. “Waarom dan niet?” “Omdat wij mensen die ons STALKEN helemaal niet leuk vinden.” Hij zegt niets, maar ontkent het ook niet. Als reactie dat hij niets zegt, komt al mijn haat en woede jegens hem naar boven, waarop ik hem een preek van hier tot ginder geef. Ik blijf hem aankijken terwijl mijn ogen al meer dan genoeg tegen hem vertellen. Omdat er echt zo ontzettend veel haat en woede in mijn rest jegens hem begin ik er gewoon van te trillen. Ook mijn lippen. Maar ik praat door. Ik eindig met dat als hij het nog een keer probeert, we de politie erbij halen en dan is hij erbij. Hij knikt braaf ja. In de stilte die volgt blijf ik hem aankijken en straal via mijn ogen het laatste restje haat uit. Vervolgens draaien Lotte en ik om en lopen weg van hem. Hij blijft verbijsterd achter. Wij lopen verbijsterd door. Want iets wat we absoluut niet verwacht hadden, was dat hij zo goed Engels sprak. Hij ziet er niet bepaald snugger uit en draagt bijna altijd dezelfde kleding. En die kleding ziet er ook niet bepaald snugger uit. Wat ons daarbij ook opviel was dat zijn haar er nog redelijk verzorgt uitzag en hij (voor hier) hele goede tanden had.
Wij hebben al die tijd gedacht dat hij arm was, maar nu twijfelen we er wel aan. Maar we gaan ons er niet druk om maken. We hopen dat alles duidelijk is en dat we die freak nooit meer tegen komen!

Het eerste wat we 23 november, vrijdag ochtend, deden was met Bayu en…, tja daar ben ik de naam even van kwijt, was naar BSM (Bandung Super Mall) rijden op de motor. Lotte en ik moeten buskaartjes hebben voor naar Jakarta omdat we in december naar Bali gaan. Daar aangekomen blijkt dat we nog geen kaartjes kunnen krijgen omdat we simpelweg te vroeg zijn. We kunnen pas begin december terug komen.

Omdat ik van de week een film had gekocht tegen een schijntje, zouden we (Relinde, Lotte en ik) die zaterdagavond gaan kijken. Omdat ik die gekocht had, zouden Relinde en Lotte voor drinken en chips zorgen.
In de winkel kopen we meteen het beroemde Indonesische fruit: durian. Dit is fruit wat erg stinkt. Al hebben wij er niet zoveel last van gehad. Maar dat komt waarschijnlijk omdat het een jonge Durian was. Ik weet niet echt of ik het lekker vind. Het is eetbaar, dat dan wel. Maar goed, je bent in Indonesië, dus moet je dit fruit gewoon geprobeerd hebben!
Die avond zet ik mijn laptop in Relindes kamer. Lotte en Relinde zetten het eten en drinken klaar terwijl ik de DVD (Music & Lyrics met Hugh Grant, een aanrader!!!) in de laptop doe.
Met zijn drieën liggen we op Relindes bed en genieten van de film. Erg gezellig.

Omdat ik mijn eigen beleg voor op brood koop, moet ik altijd zelf naar het winkelcentrum als het op is. Ik koop daar altijd melk en smeerkaas. Maar de laatste weken zie ik er geen smeerkaas meer. Dus vroeg ik Thea wat smeerkaas op zijn Indonesisch is. Hierop vertelde Thea over een toko die internationale producten verkoopt. Maar die was erg ver weg. Als ik later die dag weer over die toko begin zegt Thea: “Wil je nu gaan?” Waarop we dus onverwachts met de auto naar de toko gaan. Erg leuk van Thea.
Die toko is erg groot. Ze verkopen er zelfs toetjes!! Die mis ik hier ook, dus neem ik die maar meteen mee. Na goed geshopt te hebben – en niet alleen ik, maar iedereen die mee was – gaan we naar huis.

En dan het volgende. Denk je in het heerlijke warme Indonesië te zitten, word je nog verkouden! En niet zomaar een verkoudheidje, maar echt wat je in Nederland ook gewoon hebt. Ik zal maar niet in details treden, maar het is absoluut niet prettig. Dus blijf ik maar buiten de klas. De lokalen zijn hier op school nogal gehorig en als ik dan constant zit te hoesten en proesten… Nou ja, je snapt hem zelf wel al!

En dan iets onvermijdelijks (het moest toch een keer gebeuren!). Ik heb jullie geloof ik al eens ingelicht over mijn “beestjesdromen”. Nou… Ja jullie zien hem al goed hangen! Deze keer gedroomd over wel een enorm groot beest. Namelijk zo’n graafmachine geval van mijn schoonbroer Rick. Die wilde mij even ondersteboven rijden. Niet Rick, maar dat graafmachine geval ding. En daardoor begon ik dus te roepen: “stop stop!”. Waarbij ik (zo bleek later) uit mijn bed gesprongen ben en boven op Lotte’s bed (en been) ben gaan zitten. En toen werd ik wakker. Achteraf allemaal heel hilarisch, haha!

Ohja, ik heb vandaag (vrijdag 30 november) toch echt iets op stage geleerd alsof ik zelf nog op school zat. We hadden wiskunde in de vierde klas. Daar hadden ze het over de GCF en de LCM (Greatest Common Factor & Least Common Multipli). Tja, en dan moet je me nog niet vragen wat het nu precies inhoud. Ik kan het berekenen nu ik het zelf geoefend heb, maar daar houdt het ook bij op! En wat het nut er nu van is…? Als je er meer informatie over wilt, moet je maar even gaan googleën!

Ik zat trouwens van de week in de lerarenkamer in mijn tussenuur toen de muziekleraar (Judah) ook in de lerarenkamer kwam zitten. Hij spreekt niet zo heel goed Engels; bijna niets. Toch met moeite over muziek kunnen praten. Toen ik vroeg welke instrumenten hij bespeelde noemde hij een hele lijst op, waaronder gamelan (de traditionele muziek). Dus vroeg ik of hij ook die fluit bespeelde (ik weet de naam ervan niet meer). Die pakte hij uit zijn kluisje en legde mij de noten uit. De fluit mocht ik houden, want hij had er toch genoeg. Kei lief! En mooi de noten erbij, dus dat is helemaal handig.

Ik heb hier echt heel goed koop een nieuwe cd kunnen kopen. Een cd die nog maar net is uitgebracht koop je in Nederland niet voor 4,40 euro!Tenminste niet van iemand als Britney Spears. Tja, dan neem je hem maar al te graag mee hè!

Met Relinde zijn we ook nog naar een galerie geweest. Een kunstenaar hield een tentoonstelling. Nadat we zijn opgepikt door Arfad (iemand die Relinde kent) zijn we naar het gebouw gereden waar de tentoonstelling zou zijn. Eerst hebben we het hele gebouw gezien en verschillende werken van kunstenaars die daar hun ding doen. Toen de galerie geopend was hingen overal dezelfde soort schilderijen. Een oude man (de vader van de kunstenaar) stond overal op met zijn rimpels. Het was wel apart, maar niet iets wat ik in mijn huis zou willen.

Vorige week vrijdag zouden we eigenlijk met de leraren gaan karaoken. Bayu en Iwan zouden ons om 7 uur komen ophalen. Dus om 7 uur zijn we netjes naar buiten gegaan. Waar we vervolgens drie kwartier later erachter kwamen dat Iwan nog “even” een voetbalwedstrijd moest doen, wat niemand wist. En dus is het uiteindelijk weer niet doorgegaan. Maar komt nog wel goed in de komende anderhalve maand!

En zo is het alweer December!! Dus ik zeg... Tot binnenkort, haha!

Veel liefs, Natas