1 September t/m 8 september

1 September t/m…

1 September
Omdat vandaag mijn zus jarig is, hadden we afgesproken om te skypen. 10:00 uur NL tijd is 15:00 Indonesische tijd. Omdat het weekend is konden we lekker uitslapen. Rond een uur of 12 zijn we naar het hotel gegaan om te zwemmen. Wat is dat toch lekker verkoelend. En vooral grappig om te zien hoe die kleine koters zwemles krijgen.
Het was ook erg warm, dus waren wij blij dat het lekker konden zwemmen. Het is hier zo rond de 30 graden Celsius!
Omdat we toch al in het hotel waren, vanwege het zwembad hadden we onze laptoppen al bij ons. Dus na het zwemmen zijn we weer in de lounge gaan zitten. Een half uur voordat ik met mijn ouders en zus had afgesproken, kon ik nog even snel mijn mail lezen en sturen. Daarna lekker skypen. In de verbinding zat wel een storing en dat was wel even irritant. Na een tijdje proberen ging het beter.
Een van de leukste dingen van het bellen vandaag was dat ik ons nieuw hondje heb gezien!! Ik wist lekker al dat we een hondje zouden krijgen, helaas kan ik haar pas over 5 maanden zien. Maar heb d’r nu lekker via de webcam gezien! Jeeeeh! Kei lief!!!!
Vandaag ook weer lekker gegeten: kreukelfrietjes, sukadelapjes (volgens ons haha) en fruitsalade (wel iets minder lekker, want er zit gelatine).
Toen we vanavond even naar het winkelcentrum zijn gegaan (ja, alweer!) en terug liepen voelde ik ineens iets wat ik niet vertrouwde. In mijn ooghoek zag ik iets bewegen terwijl wij rustig verder liepen door de zijstraat van de hoofdweg. Als een eerste reactie draaide ik mijn hoofd om en keek de diepe duisternis in. Eerst zag ik een bewegende schaduw, daarna een jongeman die naar ons keek en ons achterna liep. Ik tikte Lotte aan en wees haar erop dat ik het idee had dat de jongen achter ons, ons aan het volgen was. Lotte kreeg dat idee ook. Snel versnelde we onze pas. Snel merkten we dat de jongen dit ook had gedaan. En wat leek toen die straat lang te duren. Weer een pasje harder, maar ook de jongen scheen dit te doen. Vanaf dit moment werden we bang. Wilde en angstige gedachten raasden door ons hoofd. Nog 20 meter, dachten we. Nog 15. Nog 10. Lotte pakt mij bij mijn arm beet en sleurt mij nog sneller mee. Dit gaat niet heel soepel, omdat we allebei op slippers lopen. Nog 5 meter. Snel de bocht om, het steegje in waar gelukkig licht is. Ineens gaat hij klappen waardoor we nog banger worden. Wat als hij nu met dat klappen een sein geeft aan anderen? Nog geen 10 meter in het steegje merken we dat de jongen – gelukkig in zijn eentje - nog steeds achter ons loopt. Ook is hij nu heel dichtbij. Bijna thuis aangekomen horen we mensen lachen. Daardoor daagt het ons dat dit wel opzet had kunnen zijn. Gelukkig zijn we snel thuis. Thuis duurt het nog even voordat we over de schrik heen zijn. Wie weet wat had kunnen gebeuren als we waren gestopt. Of als het geen grapje was, wat we nu nog steeds niet zeker weten. Zeker omdat het al donker was. En zo is er toch weer een goed einde gekomen aan een nieuw avontuur van “Lotte en Natasja in Indonesië”. En ze leefde nog lang en gelukkig. Haha.

2 September
Vandaag weer lekker uit kunnen slapen. Hoewel ik in het weekend toch telkens om half 6 al weer wakker wordt (door het licht? Of wat ik vaak heb: mijn standaard wakker-wordt-wekker die ik in mijn hoofd heb zitten. Als we een paar dagen om een zelfde tijd moeten opstaan en dan een keer niet word ik toch standaard op die tijd wakker…. Tja…). En het leuke was dat toen ik dus vanochtend wakker werd om half 6 Indonesische tijd, dat mijn lieve vriendje toen nog naar huis moest rijden van een optreden en dus nog moest gaan slapen. Dus als je daar over na gaat denken, is dat toch best stom en vaag. Maar zo werkt het nu eenmaal.
Deze dag niet zo veel anders gedaan als de vorige. Weer uitslapen, daarna aantal keren “Mens erger je niet”, zwemmen, skype en mail, avondeten en op je kamer verder het verslag typen en andere dingen die gedaan moeten worden. Vandaag hebben we wel een lekker “clubsandwich” op. Daar zat zelfs chips bij! Heel leuk. Zie trouwens op de foto, die geplaatst is bij het vorige bericht. Daar staan ook andere foto’s bij van die dag en ik geloof ook nog van andere dagen.
Wat krijg je toch snel een blok in je maag als je mensen gesproken hebt. Dan gaat het goed met je en daarna zou je het liefste zo snel mogelijk weer naar huis willen. Maar komt goed. We redden het hier wel.
’s Avonds was Leo nog even langs geweest. Even lekker mee zitten kletsen, al zat ik al in mijn pyjama, haha. Ook meteen gevraagd wanneer hij ons mee kan nemen naar een arme school, vanwege het geld dat we hebben verzameld. Hij moest nog even denken naar welke scholen hij ons wilde brengen, maar dat gaat ook helemaal goed komen.

3 September
Vandaag zouden we eigenlijk de foto’s zoeken voor de presentatie, maar internet op stage deed het weer eens niet. Helaas hebben ze daar geen WIFI en heeft het dus ook geen zin om de laptop mee te nemen. De enigste mogelijkheid was dus dat we WEER naar het hotel moesten. Maar voordat we naar het hotel zijn gegaan, zijn we eerst gaan eten in de Kantin. Wij zaten aan een tafeltje bij het raam. Voor het raam stonden op een gegeven moment 2 mannen met rasta haar, zeg maar reggae-achtig, met een gitaar en een jambe. T oen ze ons zagen wilde ze naar binnen komen. Ze vroegen aan Novi (de dochter van Thea) of ze iets mochten spelen. Gelukkig mocht dat niet. Weer een geluk voor ons, want daar hadden wij dus echt geen zin in.
Na de Kantin zijn we eerst weer terug naar school gegaan. Wij hebben de oefeningen voor de leerlingen die mee doen aan de spelling competition overgenomen, omdat miss Evelyn weg moest. Dat was opzich wel leuk. De leerlingen zijn erg goed! Er zitten ook echt een paar wijsneuzen bij de kinderen. “OH, this is an easy one!” of “oh, no problem at all!”. En dat is maar goed ook.
En er gaat bijna geen dag voorbij, dat we geen “avontuur” beleven. Vandaag in “Lotte en Natasja in Indonesië”: “Het kakkerlakken avontuur”.
Ik zat heel rustig op bed aan de presentatie te werken, toen ik het zag. Iets zwarts, niet al te klein, maar wel heel snel, “rende” naar beneden vanaf het kastje naast mijn bed. Ik schrok en liet bijna mijn laptop van mijn benen vallen. De kriebels raasden een moment door mijn lichaam. “Lotte, Lotte,” riep ik, “een – een beest! Vies, bah, ieuw. Ik zag hem vanaf dat kastje naar beneden rennen! Ik denk dat hij nu onder mijn bed zit.” “Wat voor een beest?” Lotte sprong op haar bed. “Ik weet het niet. Een kakkerlak of iets denk ik.”
Bang keken we in het rond door onze kamer. Alles zag er normaal uit en we zagen niets bewegen. Voorzichtig ging ik op mijn knieën, bukte en keek onder het bed met het idee dat hij me elk moment kon bespringen.
Het was donker onder mijn bed. Toen bedacht ik me, dat ik een zaklampje in mijn tas had zitten. Snel pakte ik mijn tas en haalde een klein zwart lampje eruit. Klik. Gelukkig, de zaklamp werkte. Weer ging ik op mijn knieën en keek onder het bed. En toen zag ik het. Een kakkerlak. Verstopt achter een poot van mijn bed. “Ga Thea halen!” schreeuwde ik bijna. Wat zou jij doen als er zo’n vies beest onder je bed verstopt zit? Lotte kwam met moeite van haar bed af en rende zowat naar buiten. Ondertussen bleef ik met mijn zaklamp de vieze kakkerlak volgen. Op het moment dat Lotte met Thea terug kwam, liep de kakkerlak op mij af en probeerde te ontsnappen. Met een spuitbus met dodelijk gif voor een kakkerlak ging Thea aan de slag. Helaas gaat zo’n kakkerlak niet meteen door en blijft hij nog even rond rennen. Bijna mijn laptoptas in. En toen ging hij steeds langzamer. En langzamer. En langzamer. Dood.
Thea veegde de kakkerlak met haar slipper onze kamer uit. Voorzichtig keken Lotte en ik in het rond. Zouden er nog meer zitten? Lekker hoor, als zo’n beest in eens naast je ligt als je wakker wordt.
Iets minder rustig ging ik verder aan de presentatie. Nog steeds de kamer nauwlettend in de gaten houdend, kreeg ik het voor elkaar om daarna toch rustig te kunnen gaan slapen. Zonder aan kakkerlakken te denken.

4 September
Wat is het toch moeilijk om rond 6.00 uur op te staan. Vandaag had ik dus totaal geen zin om uit mijn bed te komen. Maar het moest toch.
Vandaag hebben Lotte en ik de presentatie gegeven voor de 4th grade (groep 5). We hebben het over de seizoenen gehad (in Indonesië hebben ze er maar 2: regen- en droogseizoen). Het weer, de belangrijke feestdagen, de natuur en natuurlijk ook de school! De kinderen vonden het gelukkig interessant. Ook hebben we ze 3 liedjes in het Nederlands geleerd: “smakelijk eten”, “smakelijk drinken” en “hoofd, schouders, knie en teen”. De laatste kenden ze echter al in het Engels. Hoe verbazingwekkend is het als je ze hoort zingen in het Nederlands. Je zou bijna zeggen dat ze ook echt uit Nederland komen. Heel leuk!
’s Middags hadden we weer de klas van Miss Evelyn voor de “spelling competition”. Deze keer maar twee kinderen. Maar dat was wel lekker rustig! We hadden er een leuk spelletje van gemaakt en dat vonden de kinderen ook erg leuk. De eerste ronde kregen ze gewoon het bakje, pakte ze een kaartje uit, vervolgens kijken ze er goed na, zeggen het woord hard op, geven het papiertje aan mij. Daarna spellen ze het woord. Wij verzamelen zo de briefjes die ze gespeld hebben. Dan komt ronde twee. Omdat wij dus die briefjes verzamelt hebben, pakken wij daar uit een woord en lezen dit voor. Als ze weten hoe ze het moeten spellen steken ze zo snel mogelijk hun hand in hun omhoog. De snelste mag het woord spellenen krijgt een punt. De winnaar in totaal van een aantal rondes krijgt een presentje van ons.

5 september
Vandaag niet zo veel bijzonders mee gemaakt. Eigenlijk een gewoon dagje. Weer stage, dit keer geen presentatie maar gewoon aanwezig zijn in de klas, Kantin 88, terug naar school voor de spelling.
’s Middags zijn we naar het winkelcentrum gegaan omdat Lotte MSN en Skype niet kon instaleren gingen we weer naar 3M.com (dat ene computerwinkeltje). Maar daar kon degene die er vandaag zat geen engels en zei ze dat we morgen terug konden komen. Omdat we honger hadden zijn we naar de Mc Donnalds (!) gegaan voor een hamburgertje. Daar hebben ze wel een super gave McDrive. Constant zie je medewerkers door het terras rennen met zakjes met eten erin die ze vervolgens aan de mensen in de auto geven. Volgens mij wordt de bestelling zo wie zo buiten opgenomen waar iemand met zo’n praatding staat. Als je hier bij de McDonnalds werkt, ben je niet ongezond maar doe je juist extra veel aan sport!

6 september
Vandaag zijn we ’s middags door Dia (een meisje dat op maandag op school les geeft) meegenomen naar de Angklungschool. Daar wilde ik Lotte zo wie zo nog mee naar toe nemen, dus heel leuk dat Dia dit nu gedaan heeft. Met de taxi kwam ze ons ophalen. Wat is Bandung toch groot joh! Dat wist ik eigenlijk wel al, maar nog groter dan dat ik dacht.
De anklungschool was heel leuk. Stom was wel dat Lotte en ik 80.000 rupiah (6,67 euro) betalen en Dia maar 50.000. Tja, toeristen prijs. Ik wilde eigenlijk nog zeggen dat we hier woonden, maar om eerlijk te zijn bedacht ik me dat pas achteraf, haha.
Het was nog steeds dezelfde voorstelling als die ik 2 jaar terug ook al gezien had. Maar nog steeds heel leuk. Vooral die kinderen van 2 jaar. Zoooooo schattig!!! Echt super lief! En er zaten me toch een paar deugnieten bij! Zo lief!
Op het einde ging heel het publiek samen met de kinderen liedjes maken op de Angklung. Erg leuk. Daarna gingen de kinderen mensen uit het publiek halen om mee te dansen. Een paar kleine kinderen zagen Lotte en mij en renden zowat op ons af. Heel leuk. En zoooo schattig!!!
(Ja dat woord gebruik ik hier nogal vaak, hahaha) Na de voorstelling heb ik nog een set Wayang poppen gekocht. Die staan nu op mijn nachtkast te schitteren.
Nadat we weg gingen bij de Ankglung school moesten we eerst een metertje of tweehonderd lopen. Daar gingen we – spannend!!! – een Ankutan kota pakken (dat zijn van die busjes waar ik over verteld had dat Lotte en ik dit nog niet zo goed durfden). En natuurlijk viel dit reuze mee! Geen kip aan. Nadat we ergens moesten uistappen, moesten we weer in een andere Ankutan instappen. Voor een restaurantje weer uitstappen om gezellig ergens te eten voor 4,17 euro!! En dat gewoon inclusief drinken, vlees, salade en frietjes. Hoe relaxt is dat?! Zo hebben we meteen een leuk dagje gehad en zijn we over de angst van de Ankutan heen.

7 September
Vandaag hebben we de presentatie gedaan voor grade 6. Eerst hadden we het probleem dat toen we op school aankwamen (we hadden de eerste twee uur vrij) de deur dicht was en we 10 minuten zowat buiten hadden gestaan voordat iemand de deur open kwam doen. Dus daardoor iets te laat in de les. Zegt mister Slamet dat we de presentatie kunnen doen. Dus wij zeggen dat we het op USB hebben omdat ze DE VORIGE DAG hadden gezegd dat we dit op powerpoint moesten zetten. Daar had mister Slamet niet op gerekend. En was hij een beetje boos op ons (volgens Leo is dit de gewoonte om “onderdanen” maar de schuld te geven). Dus wij waren ook wel boos, maar hebben hier niet echt iets van gezegd maar lieten dit wel merken. Dus het volgende uur konden we dan toch de presentatie geven. Dit ging ook wel goed. We hebben mooi even een ruim uur vol gepraat!
Na school zijn we weer naar de Kantin gegaan om vervolgens naar het hotel te gaan omdat Lotte (en ik toch ook wel) even de mail wilden checken. Internet deed het voor drie minuten en toen viel die weg. Na een kwartier weer geprobeerd. Weer 3 minuten internet en toen viel die weer weg. Heel fijn dus. Maar ik had wel mooi een super super super lekker verse melon juice op!
En wat gebeurde er toen we weg wilden gaan? REGEN!! Ons eerste echte regenbuitje hier. Toen we uiteindelijk besloten om toch maar te gaan, miezerde het nog. En de straat stond al half blank! Vanuit het hotel zijn we naar Leo gegaan. Daar hebben we eerst een half uur op moeten wachten, haha. Omdat Leo niet zo veel tijd had, en dus snel weer weg was, hebben we hem maar even gesproken maar mochten wij wel blijven om daar onze mail even snel te lezen. Dat vonden we wel fijn. Daarna naar huis. Thuis aangekomen deed de bediende open, en toen ik stond te lachen, moest zij ook lachen. We waren helemaal doorweekt!
’s Avonds hebben we een heel leuk spel van Thea geleerd: Tjongcklack (of hoe je het ook schrijft). Dit vinden we heel leuk.

8 September
Vandaag konden we weer heerlijk uitslapen. Toen we wakker waren hadden we besloten om naar de “Jeansstreet” te gaan. Dit is een straat met alleen maar klerenwinkels (en een paar anderen). Hiervoor moesten we met de Angkutan Kota. En wel alleen! Spannend zo. Maar gelukkig allemaal goed gegaan. De jeansstreet viel wel een beetje tegen. Het was even anders dan in mijn herinnering en we hadden eigenlijk niet echt iets nodig. Ik had nog een zwarte riem nodig en deze heb ik hier dan ook gekocht. Maar daarna liepen we meer doelloos rond. De McDonnalds was trouwens wel heel lekker (een menu voor maar 2,02 euro)!! Dat scheelt nogal met Nederland.
Daarna weer terug met een Angkutan. We hadden alleen de verkeerde gepakt. Nee, eigenlijk wel de goede, maar deze ging de verkeerde kant op. En dat terwijl we een briefje hadden laten zien die Thea voor ons gemaakt had. Dus zodoende hebben we ook de andere kant van Bandung gezien. En daardoor weten we nu dat Bandung NOG groter is dan dat we dachten. Omdat wij als enigste toch nog in die Angkutan zaten is hij omgedraaid en natuurlijk vragen ze dan 1000 per persoon meer haha. Hierdoor hebben we in totaal (dus met heen- en terugreis) 5000 rupiah betaald (0,42 eurocent)! Dus dat is nog niets, en daardoor hebben we wel weer een super groot stuk van Bandung gezien. We waren ons wel dood aan het zweten, maar goed.
Vanavond heeft Thea PANNENKOEKEN gebakken! Ja, verwend worden we hier wel.

Dit was weer een wat langer berichtje (maar ja dat krijg je als je even niet typt, haha)

Veel liefs en kusjes vanuit het warme Bandung,
Natasja

ps. Tante Silvana, bedankt voor je lieve brief!!!