9 september t/m 14 september

Voordat ik verder vertel over wat er na mijn vorig bericht is gebeurt, moet ik eerst nog even wat erbij typen. Was namelijk nog iets spannends erbij vergeten te typen. Het gaat over 6 september. Zoals jullie konden lezen, waren we naar de angklung school geweest en zijn we daarna ergens gaan eten.
Nadat Dia ons veilig met de goede Angkutan had afgezet moesten we verder alleen naar huis lopen. Eerst een drukke straat zien over te steken, maar dat ging vrij goed, gelukkig. Langs de Kathedraal, over het spoor en weer “het straatje” in. Daar kwamen we een man tegen.
“Where are you from?” vroeg de man.
”From Holland.” Antwoordden wij
“Aah, from Holland. And…. Where do you live?”
“Here”, zie ik, wijzend naar de omgeving.
“What is the address?”
Daar gaven wij natuurlijk geen antwoord op en liepen verder.
Bijna bij het steegje aangekomen merkten we dat de man ons achterna liep. Weliswaar op een vrij grote afstand. Lotte en ik gingen weer iets harder lopen. Daar was het steegje weer.
In het steegje keken we achterom. Daar stond de man. Stil. Hij keek ons aan, maar liep niet verder. Wij wel. Thuis aangekomen bedachten we ons dat die man juist ook vriendelijke bedoelingen had kunnen hebben. Misschien liep hij ons achterna, omdat hij de steeg niet vertrouwde. Misschien dacht hij wel dat juist omdat wij blanken zijn en het al donker was, het niet veilig voor ons zou zijn en ging hij maar een kijkje nemen. Maar wie zijn wij om dat te kunnen vertrouwen? Zeker omdat dit onze tweede achtervolging is! Het vreemde van alles was, was dat die man mij ontzettend bekend voor kwam. Later bedacht ik me dat hij met ons in een Angkutan had gezeten. Maar wel in de Angkutan die ons had afgezet bij het restaurant. Dus hij kon ons niet gevolgd hebben. Wel heel vreemd, dat je zo’n man dan toch weer tegenkomt. Vooral in het straatje waar wij naar huis moeten lopen.

9 September
Vandaag niet zo heel veel bijzonders gedaan. Lekker naar het hotel om te skypen met mijn ouders en met Roy. En natuurlijk om te genieten van een lekker “Club Sandwich”en een “Water Melon Juice”. Nadat we terug kwamen bij Thea, zijn we uit eten gegaan. Daar kennen ze geen terrasjes, maar dan wel de terrasjes-vorm als restaurantjes. Mijn camera deed ’t niet zo goed, dus volgende keer als we daar heen gaan zal ik er een goede foto van maken.

10 September
Vandaag zijn we met grade 6 naar een “Zijderupsen farm” geweest. Hier werd je geleerd hoe de rupsen zijde maken en wat er allemaal aan vooraf gaat. Ook wat de mens er daarna de zijde kleding van maakt.
Voordat we er waren moesten we eerst met een bus erheen. Hoewel de farm gewoon in Bandung is, was het 1 uur rijden! Kun je nagaan hoe groot Bandung wel niet is. Aan de andere kant heb je hier behoorlijk veel eenrichtingsverkeer en zonder dat waren we er vast veel sneller geweest. Wat heel leuk was, is dat de farm in de bergen ligt. Tussen de natuur, wat we hier midden in de stad eigenlijk wel missen. Moet je nagaan hoe eng het is om met zo’n grote bus over de kleine oneffen smalle weggetjes van de berg te rijden! Maar het uitzicht was prachtig! Het was echt super interessant, al was de voorfilm in het Indonesisch, haha. Wij kregen wel speciale aandacht van (vermoedelijk) de baas van het hele gebeuren. Zij vertelde ons alles persoonlijk in het engels. Ook hebben ze hier een winkeltje waar je dingen kunt kopen als: kleding, bloemstukken en speldjes van zijde. Je kon zelfs zo’n rups kopen in een bekertje met sla! Van die meneer KREGEN Lotte en ik een speldje naar keuze. Heel lief!

11 September
Vandaag een rustige dag op stage. Niet zo heel veel bijzonders gedaan.
Zo wie zo is vandaag niet zo heel bijzonder geweest.
’s Middags weer zoals gewoonlijk naar de Kantin geweest, daarna postkantoor en daarna naar het hotel om te zwemmen. Waarna trouwens mijn onderbenen lekker rood zagen, en nog steeds doen. Thuis meteen koelingsgel opgedaan en nu maar hopen dat ik er niet zoveel last van heb. Vandaag ook nog “lekker” huiswerk gemaakt. Tja, dat moet nu eenmaal ook gebeuren!
Vanavond aten we zoals gewoonlijk thuis. Dit keer weer rijst met van alles en nog wat. Er stond sambal op tafel. Ik had wel zin om er een beetje van op mijn rijst te doen. Louis keek me met groten ogen aan. “Lust je dat?” vroeg hij met vragende ogen. “Och, in Nederland eet ik het heel af en toe ook hoor. “ zei ik stoer. Ook Lotte keek me aan, maar liet me mijn gang gaan. En toen nam ik een hap. Oh, dat viel best mee. Maar met elke hap werd het stiekem toch steeds heter. Ik probeerde het niet te laten merken. Toch had ik een hele grote slok water nodig en kreeg Louis in de gaten dat ik het toch wel heet vond. Hij begon te lachen. Mijn hapjes van de rijst werden ook steeds kleiner. Stoer at ik verder. Mijn mond begon te branden. Nee, gewoon verder eten. Er is niets aan de hand. Weer een hapje. Mijn neus begon nu stiekem toch ook wel te branden. Slokje water en weer een hapje. Ik voelde mijn oren tuiten en de tranen opkomen van de heetheid van de sambal. En toen leek het wel alsof er stoom uit mijn oren kwam. Tranen vloeiden over mijn wangen, terwijl alles maar heviger ging branden. Thea pakte het bord voor mijn neus weg, pakte een schoon nieuw bord en vulde deze met nieuwe witte rijst. “Hier, eet dit maar op. Anders heb je dadelijk buikpijn” zei ze vriendelijk. Dit deed ik ook maar. Lotte en Louis lagen al helemaal in de scheur. En tja, mij kennende, toen moest ik ook heel hard lachen.

12 September
Vandaag weer naar stage geweest. Het boek dat ik vertaald had, moest nu op de computer gedaan worden (i.p.v. dat mister Slamet er meteen mee kwam, zucht), maar goed. We hebben wel gelachen. Het boekwerk was al een “dictionary” Engels-Indonesisch. Nu zit er ook Nederlands bij. Dus wij waren bezig op de computer met de vertalingen. Komt ineens mister Iwan er ook bij staan en kijkt mee. Hij ziet dat we Nederlands erbij typen en besluit om het hard op voor te lezen. Niet slecht. Dan leest hij de volgende zin voor: “Kun je het lezen, meneer?” Opeens schoot ik heel hard in de lach. Dus mister Iwan keek mij vragend aan. Terwijl ik nog half in mijn lach zat, probeerde ik uit te leggen wat ik zo grappig vond. Mister Iwan probeerde het dus goed te lezen. Ik zei het hem voor. Toen drong het tot me door dat de zin eigenlijk wel heel toepasselijk was om tegen hem te zeggen. En daarom moest ik dus lachen. Toen ze (miss Eveline, mister Slamet en mister Iwan) het snapten moesten zij ook hard lachen. Ook hebben we het sprookje van ‘Roodkapje’ (Little Red Riding Hood) omgezet naar een dialoog, zodat de kinderen er een poppenspel van konden maken.

Lotte en Natasja in Indonesië:
HET BEESTEN AVONTUUR, EPISODE 2

Na een dagje, dat redelijk snel voorbij ging, kwamen we lui thuis. We hadden al de hele tijd de grootste lol om niks. Grappen en grollen vloeiden over onze tongen. Zo erg zelfs, dat we al bedacht hadden om een moppentrommel te maken. En dat terwijl het eigenlijk alleen maar over de dagelijkse gang van zaken ging. Dingen die je alleen kunt begrijpen als je er zelf bij was geweest. Maar goed.
Nog steeds lekker kletsend zat ik op mijn bed tegen de muur aan. Daar is Lotte trouwens heel jaloers op, omdat zij aan de kant slaapt met raam waar ze dus niet tegenaan kan leunen. Opeens voel ik iets op mijn linkerschouder. Het zal wel niets zijn, dacht ik. Zonder te kijken probeerde ik van de jeuk af te komen. Toen het daarna nog niet weg was, besloot ik om toch maar even een kijkje te gaan nemen. In mijn ooghoek keek ik naar mijn schouder. Ik zag iets zwarts. Ik keek weer naar Lotte en toen pas besefte ik dat er echt iets op mijn schouder zat. Ik kijk en besefte het deze keer heel snel. Gillend, schreeuwend, slaand, springend, rennend naar Lotte probeerde ik van het beest af te komen. Lotte begon ook te gillen. Zij had er immers geen besef van waarom ik gilde, maar dacht dat het wel ernstig moest zijn. Dus deed ze gezellig mee. “Houd je mond, gil niet zo!” zei ik over mij toeren. Hierdoor dacht Lotte dat ik een grapje maakte. Daarna vertelde ik haar dat ik dacht dat er een kakkerlak op mijn schouder had gezeten. “Waar is ie? Waar is ie?” gilde ik, nog steeds in paniek. “Zit ie nog op mij?” Lotte begon ook over haar toeren te raken. “Blijf uit mijn beurt, ik hoef geen kakkerlak op me!” Ook zij gilde nu harder dan eerst.
Ik ging op haar bed zitten omdat ik dacht dat ik hem er dan toch al vanaf geslagen had. “Ga niet op mijn bed zitten! Ik hoef geen kakkerlak op mijn bed te hebben!”, schreeuwde ze weer.
Ik rende rondjes door onze kamer en keek in het rond. Toen zagen we het beest op de grond zitten. “Ik ga Thea wel halen!” Ik rende zo snel als ik kon de kamer uit, door de deur, de gang op, de trap af, de tuin door en naar binnen. Met een harde stem, omdat ik nog een beetje schrik had, vertelde ik Thea, Louis en de huishoudster, die er waarschijnlijk niets van begreep gezien zij geen Nederlands spreekt, wat er aan de hand was. Natuurlijk hadden ze ons allang gehoord, maar bleven rustig verder werken. Wonder Thea ging haar wonderlijke spuitbus halen. Ik volgde haar naar boven. Rustig spoot ze over de kakkerlak die vrolijk door liep. Lotte en ik sprongen op ons bed. “Oh, hij is allang dood hoor!”, zei Thea terwijl ze nog altijd spuitend achter het beest aanliep die probeerde te ontsnappen aan het dodelijke gif. Lotte en ik keken elkaar aan. Allang dood? Dat beest liep nog!
Onrustig keken we door onze kamer. Er zat niets meer. Tenminste dat hoopten we. We zijn toen maar naar beneden te gaan om te eten. Onder het eten hadden we nog steeds de kriebels. Vooral ik, die de kakkerlak nog steeds op haar schouder voelde kriebelen. Na het eten maar meteen een warme douche genomen om de kriebels van me af te hebben.

13 September
Wegens begin van de Ramadan, geen stage! Dus lekker uitslapen!
Omdat er vandaag ook niet zo veel bijzonders te vertellen valt, zal ik jullie even informeren over de aardbeving die hier gisteren is geweest. Nou ja, hier?!
Voor iedereen die zich ongerust heeft gemaakt (Ome Patrick, tante Truus, Roy, papa en mama), dank jullie wel! Vind ik echt super lief. Maar de zorgen konden (deze keer?) uitblijven. De aardbeving was op het eiland Sumatera en ook voelbaar in Jakarta, wat dus op ons eiland (Java) ligt. Hier hebben wij – gelukkig – niets van de aardbeving gevoeld of überhaupt meegekregen. Wij hebben zelfs het nieuws vanuit Nederland moeten horen! Ik heb begrepen dat er voor heel de Oost- Indische kust/landen een noodtoestand was uitgeroepen voor een Tsunami. Heel fijn dat wij hier dus ook van op de hoogte waren… NOT! Deze noodtoestand is echter later weer afgewezen. Voor degene die niet weten waar Bandung ligt: Wes-Java in het midden, 800 meter boven de zeespiegel. Ik ben in ieder geval blij dat er mensen zijn die zich ongerust over mij maken als zoiets gebeurt!

14 September
Vandaag weer een gewone dag op stage gehad. We hoeven op vrijdag pas het tweede uur te beginnen. Nu bleek dat er elke tweede week van de maand een kindermis in de kerk is waar de kinderen dus heengaan. Dit hadden ze niet verteld tegen ons. Dus wij waren op tijd op school en er was dus niet zo veel te doen, want er was niemand. Toen zijn we maar op de computer gegaan om een taak verder af te maken. Toen ze terug kwamen hebben ze wel hun verontschuldigingen aangeboden en verteld waar ze waren. Nou ja, volgende keer beter, haha.
Verder niet super veel gedaan. Beetje lezen en kletsen en huiswerk maken, want dat is er ook nog steeds.